Halverwege...

Lieve trouwe volgers,

Met lichte schaamte schrijf ik dit reisverslag. Mijn voornemen om wekelijks te schrijven heeft nu al 5 weken niet plaatsgevonden en ook mijn papieren dagboek is angstvallig leeg. Mijn verwachting dat ik hier meer vrije tijd zou hebben is daarentegen wel uitgekomen, maar blijkbaar vul ik deze momenten op met andere, in mijn ogen leukere dingen. Maar voor jullie, en natuurlijk ook voor mezelf, hijs ik me weer eens in de pen, met Zuid-Amerikaanse reggaeton op de achtergrond, om mijn afgelopen weken hier in Paraguay te beschrijven.

Om te beginnen bij het begin zal ik eerlijk zijn over mijn verandering van Santiago naar Asuncion. Ik had eigenlijk niet zo heel veel zin om Santiago te verlaten. De 5 weken in Santiago waren voorbij gevlogen en eigenlijk was ik nog niet klaar met deze mooie, makkelijke stad. Aan de andere kant begon er ook sleur in mijn Chileense leven te komen in de laatste week en met het idee dat al mijn vriendinnen op dezelfde dag als ik zouden vertrekken, was ik ergens denk ik toch ook wel toe aan verandering. Het moeilijkste voor mij was zo'n geweldige, zekere plek achter te laten voor een totaal nieuwe stad, land en situatie, waarvan ik helemaal niet zo zeker was of het in de buurt zou kunnen komen van de geweldige tijd in Santiago.
Dus stapte ik zaterdag 12 september met gemengde gevoelens het vliegtuig in. Die avond werd ik door mijn gastmama van het vliegveld gehaald en naar mijn nieuwe huis gebracht. Dit is meteen al een grote verandering waar ik jullie over wil vertellen: ik woon hier bij Margarita en haar 4 zonen van 22, 28, 30 en 32 jaar oud. De oudste twee zijn al gevlogen, maar de jongste twee wonen zo ongeveer nog thuis. In huis heb ik mijn eigen kamer en badkamer, heerlijk na alle gedeelde ruimtes in Santiago! Ook al wonen Marco en Fabrizio nog thuis en komen Paolo en Bruno vaak over de vloer is het familieleven hier anders dan ik dat ken in Nederland. Iedereen loopt in en uit het huis en eet wanneer hij of zij daar zin in heeft. Dit is tegenstelling tot de weekenden, net zoals mijn eerste zondag, waarop er een asado (barbecue) gehouden wordt met de hele familie. Omdat de dag erna mijn verjaardag was, werd de asado aangevuld met een taart voor mijn verjaardag, een hele lieve verrassing. Zoals jullie kunnen begrijpen was dit een erg fijn en warm welkom! Die dag heb ik meteen kennis kunnen maken met de hitte van Paraguay en de manieren om aan die warmte te ontkomen - denk enorme tuin en zwembad -.
De volgende dag - mijn verjaardag, hoe ironisch - eerste werkdag! Weer een nieuwe situatie met nieuwe mensen, maar wederom met taart ontvangen! Voordat ik teveel op details inga zal ik eerst uitleggen wat ik precies in Asuncion kom doen. Ik werk hier doordeweeks voor Operacion Sonrisa, de Paraguayaanse vestiging van Operation Smile. Voor mij een nogal onbekende organisatie toen ik er voor het eerst over hoorde, maar wereldwijd blijkt het erg bekend met meerdere locaties in verschillende landen. De organisatie zet zich in voor kinderen met aangeboren gespleten lippen en gehemelten, die te arm zijn om dit, zoals dat in Nederland gebeurt, direct na hun geboorte te laten verhelpen. Dit heeft soms schokkende resultaten, de oudste patient die ik heb gezien liep al 28 jaar met een gespleten gehemelte rond.
Operacion Sonrisa Paraguay organiseert twee keer per jaar een missie, waarbij in 5 dagen zoveel mogelijk kinderen worden geopereerd, met de daarbij behorende nazorg. Dit betekent zeker niet dat iedereen geholpen kan worden, gemiddeld wordt 2/3e weer naar huis gestuurd naar vaak een lange reis vanuit het hele land. Omdat dit aanbod zo groot is wordt op dit moment in Asuncion een kliniek gebouwd zodat het hele jaar door operaties kunnen plaatsvinden. Op dit moment vinden de operaties namelijk nog plaats in het Militaire Ziekenhuis die de OK's aan ons uitleent.
Toen ik aankwam bij Operacion Sonrisa waren we in voorbereiding op de missie van september die binnen twee weken zou plaatsvinden. Voor mijn collega's (4 vrouwen!) een erg drukke tijd en daardoor voor mij heel erg zoeken, vooral de eerste week. Ik kreeg na mijn lieve ontvangst een bureau toegewezen zonder duidelijke taken. Bedenk daarbij dat ze in eerste instantie alleen spaans met mij praatten en ik nog erg gewend was aan het Engels uit Santiago en het Spaans/Engels bij mijn gastfamilie thuis. De eerste week heb ik proberen zelf taken te zoeken en me uiteindelijk toegelegd op het organiseren van de medicijnen die nodig waren voor de missie. Hier bleek mijn hulp wel degelijk nodig, dus fijn om uiteindelijk wat om handen te hebben! Heb me soms best wel even verveeld, want ik ben hier dagelijks op kantoor van 8 tot 5 en dat is een lange dag als er niet veel te doen is! Naarmate de missie dichterbij kwam werd het gelukkig steeds drukker en kwamen er ook steeds meer vrijwilligers naar de kliniek om te helpen, want natuurlijk gezellig voor mij was. Dit waren vooral vrijwilligers van middelbare scholen, maar dat maakt niet zoveel uit, want blijkbaar schat iedereen mij hier ook in als 16/17 jaar oud, haha.

In de weekenden moest ik ook even mijn draai vinden. Gelukkig had ik de eerste zaterdag al meteen vermaak: de neef van mijn familie ging trouwen, wat een van de grootste bruiloften in Asuncion beloofde te worden. Bruiloften hier zijn heel wat extravaganter, vrouwen zitten de hele dag in de make-up en kopen voor elke bruiloft een nieuwe, veel te dure en lange jurk! Ik dus ook, al kon ik dankzij mijn relatief bekende broer een jurk 'lenen' van een bekende ontwerpster in Asuncion en hoefde ik dus gelukkig geen jurk te kopen. Ook de hele dag bij de kapper en make-up gezeten om tot in de puntjes verzorgd naar de bruiloft te gaan, en dat bleek ook nodig ook! Het leek wel de Oscars waar ik beland was, 800 mensen in een prachtige zaal met eindeloos veel eten en drinken. Niet helemaal wat ik me had voorgesteld bij Zuid-Amerika, maar wel degelijk een ervaring rijker!

Het weekend hierna begon de missie van mijn werk dan eindelijk! Ik had er heel erg naar uitgekeken, want mij was beloofd dat ik deel van het chirurgisch team mocht zijn en dus de operaties van erg dichtbij mocht meemaken. Iets wat in Nederland niet kan overigens, geneeskundestudenten mogen niet helpen met cosmetische chirurgie, dus voor mij een unieke kans om dit hier mee te maken! De missie begon vrijdagavond met een vergadering met alle vrijwilligers. Er kwamen dokters, verpleegsters, voedingsdeskundigen, tandartsen, psychologen en logopedisten uit de hele wereld om te helpen met de missie. Allemaal hele aardige, gezellige mensen waar ik de week van de missie ook mee in een hotel sliep dat dichterbij het ziekenhuis lag dan mijn huis waar ik met mijn familie woon.
Zaterdag vond de selectiedag van de kinderen in het ziekenhuis plaats. Elk kind ging langs elke specialist om te kijken of ze chirurgie konden ontvangen of niet. Die dag heb ik doorgebracht met de chirurgen en ik heb heel wat interessante casussen voorbij zien komen! Dingen die je normaal helemaal niet in Nederland ziet, omdat bijna elke vrouw foliumzuur slikt tijdens haar zwangerschap en hiermee bijna 100% van dit soort problemen voorkomt. Na het maken van het rooster op zondag en de uitslaggesprekken met de patienten op maandag (wat trouwens uniek is in Paraguay, in andere landen hangen ze gewoon lijsten op met wie er chirurgie ontvangt en wie niet), begonnen dinsdag dan eindelijk de operaties! De chirurgen zijn allemaal erg aardig en lieten me van alles zien. Ik heb onwijs veel geleerd, bijna altijd steriel gestaan en de laatste dag zelfs mijn eigen hechtingen in twee lippen gezet! Heel bijzonder om dit mee te maken. Belangrijk is wel te vertellen dat de chirurgie er hier iets minder streng aan toe gaat wat betreft hygiene etc., omdat er twee OK's worden gebruikt met in een 3 en in de ander 2 bedden. Hierdoor lopen er de hele tijd mensen in en uit en tussen verschillende tafels, waardoor je zou kunnen twijfelen aan de steriliteit van het hele gebeuren... Maar je hoort mij niet klagen, want hierdoor kon ik van de ene naar de andere gave operatie! Zo hebben we niet alleen maar 'standaard' casussen gedaan, maar bijvoorbeeld ook een Abbe flap, waarbij een deel van de onderlip aan de bovenlip wordt gehecht om zo een vollere bovenlip te creeeren. Dit heeft mijn beeld van plastische chirurgie overigens wel veranderd, het idee dat het puur cosmetisch is en daardoor niet echt 'beter maken' van een patient is deels waar, maar het kan voor een patient wel een enorm verschil betekenen waardoor zijn leven in veel opzichten enorm veranderd!
We hebben 4 en een halve dag geopereerd en de missie afgesloten met een feest met alle vrijwilligers. Het was echt een hele bijzondere ervaring en ik heb kennis gemaakt met de beste chirurgen en andere artsen van over de hele wereld. Ik hoop ze zeker nogmaals te zien om eventueel te helpen bij een onderzoek, wie weet!

Voor nu laat ik het hier even bij, mijn armen zijn moe van het typen en het is wel weer even genoeg om te lezen voor nu! Morgen zal ik foto's toevoegen en mijn laatste twee weken beschrijven.

Veel liefs,
Judith